Met een vijftal zangers komen we in een volle trein aan op station Keulen en zoeken onze weg richting majestueuze Dom. De enorme kathedraal met twee symmetrische torens schuin tegenover het station is moeilijk te missen. 
We vergapen ons aan de prachtige gotische versieringen en beelden als we rondom de Dom naar het gebouw lopen, waar de singing de volgende dag zal plaatsvinden. De omgeving van de kathedraal voelt krachtig aan. Wat een toplocatie voor een Sacred Harp singing! We worden hartelijk ontvangen in een zaal van de Kulturstiftung Kölner Dom en zien binnen allerlei beelden staan, die worden gerestaureerd. Als gewonde engelen staan ze langs een muur. De zaal en hal worden opgebouwd voor het zingen, maar we komen nu alleen de sleutels van Hanka’s appartement in Bonn ophalen waar we mogen overnachten. Dat scheelt ons een hotelovernachting in deze voor toeristen geliefde stad.
De avond is aangenaam warm, zodat terrassen overal vol zitten en er voor het eerst dit jaar buiten gegeten kan worden. Op een terras aan de Rijnoever eten en drinken we wat en gaan dan verder op pad naar Dominik, een van de Keulse zangers. In zijn keuken wordt er die avond gezongen uit de Shenandoah Harmony. We wandelen er heen en vinden de groep in een knus appartement dat bestaat uit een keuken en slaapkamer. Ik ben voor het eerst in Keulen en stel me voor aan een aantal mensen in de keuken. Er zijn zangers uit Berlijn, uit München, Engeland en de VS. De Duitse groep voelt aan als hecht, ze kennen elkaar goed. Toch zijn we helemaal welkom, ook al blijkt de keuken snel te klein voor de groep en verplaatst de Shenandoah singing zich naar Dominiks ruime slaapkamer. Ik ben nog niet bekend met dit liedboek, maar het zingen van blad gaat me steeds beter af. De prachtige hymne Star in the East komt ook langs en we zingen de hele avond door.
De volgende ochtend worden we wakker in het stijlvolle appartement van Hanka, ergens in een verstilde buitenwijk van Bonn. Ik heb niet goed geslapen, maar veel zin om te zingen. Buiten is het mistig en een stuk koeler. We ontbijten wat en rennen naar buiten om de bus te halen en dan de trein. Zo komen we weer aan op Hauptbahnhof Keulen. De nabijgelegen zaal is al goed gevuld en de singing school onder leiding van Eva Striebeck duurt ongeveer een uur. Ze legt de basis van het shape note zingen uit met een shape note wandkaart en aanwijsstok. Voor mensen die het systeem nog niet kennen fijn en ook om onze stem op te warmen en er in te komen. Dan beginnen we met de All-day singing. Er zit meteen tempo in en de nummers volgen elkaar snel op. Ik merk dat ik lang niet alle nummers ken en moet af en toe passen, maar het is niet erg om alleen te luisteren en me te verwonderen over de toewijding en overgave waarmee er gezongen wordt. Voluit en soms zo hard dat mijn oren er van suizen.
In de middagpauze is er eten, lekker en veel eten. Binnen Sacred Harp is het een traditie om huisgemaakte gerechten en hapjes mee te nemen en daar geniet iedereen volop van. Ook is er tijd om elkaar te ontmoeten en even naar buiten te gaan voor een bezoek aan de kathedraal. Het vervolg van de all-day in de middag is weer net zo krachtig als de ochtend. ‘Now shall my inward joys arise, and burst into a song; Almighty love inspires my heart and pleasure tunes my tongue’, gaat het eerste couplet van Africa en dat is ook precies wat er gebeurt. Zoiets eenvoudigs als samen zingen heeft een verbindend effect en geeft een gevoel van eenheid, waar iedereen blij van wordt. ‘Come we that love the Lord, and let our joys be known; join in a song with sweet accord and thus surround the throne. Then let our songs abound, and ev’ry tear be dry; we’re marching thro’ Immanual’s ground, to fairer worlds on high’, hele fijne tekst uit het lied Novakoski.Â
Er is ook een reden waarom Sacred Harp door de aanwezige zangers uit Bremen ‘a cappella heavy metal’ wordt genoemd. De thema’s dood en sterven komen regelmatig voor in de songteksten, die stammen uit een tijd dat mensen vaker en onverwachts met de dood werden geconfronteerd. Voor de komst van de moderne geneeskunst begin 20ste eeuw waren de sterftecijfers in Europa hoog en kon het zomaar afgelopen zijn. Een tweede verklaring is dat religie van oudsher meer gericht is op het hiernamaals en dat het leven van een mens op aarde maar een korte en zondige periode was. De dood leren accepteren en mee om gaan met behulp van prachtige teksten als deze: ‘When I can read my title clear to mansions in the skies, I’ll bid farewell to ev’ry fear, and wipe my weeping eyes. I feel like, I feel like I’m on my journey home. There I shall bathe my weary soul in seas of heav’nly rest, and not a wave of trouble roll, across my peacefull breast’.
Aan het einde van dag wordt iedereen gevraagd om mee naar buiten te gaan om te zingen 
voor de mensen op straat. We laten een aantal nummers klinken onder de doorgang van het Römisch-Germanisches museum tegenover de Dom. Een aantal mensen blijft staan luisteren en geven hun applaus. De tijd om afscheid te nemen nadert nu echt, maar er komt nog een verrassing: we mogen met een gids mee naar het dak van de Domkerk. Met z’n twintigen op elkaar in een krakend bouwliftje komen we hoog in de dakgoot terecht. En vervolgens via de enorme zolder in de kleine toren midden op het schip van de kathedraal. Tegen de achtergrond van een schitterend panorama zingen we met ons laatste restje stem nog een aantal keer onze favoriete songs. Ik ben inmiddels moe en heb zin om achterover te leunen in mijn treinstoel en voldaan terug naar huis te reizen. Bedankt Sacred Harp zangers voor deze mooie dag.
Johannes