Sacred Harp Convention Cork | Ervaringen van een beginnend Sacred Harp zanger

Door: Paul, maart 2017

Het regent pijpestelen wanneer ik vrijdag aan het eind van de ochtend aankom in de Ierse stad Cork. Amper een paar maanden nadat ik in Amsterdam de beginselen heb geleerd van het Sacred Harp zingen, waag ik me in het hol van de leeuw: de zevende Sacred Harp Convention van Cork, het grootste evenement in Europa voor de Sacred Harp zangers. Twee dagen zingen, met als bonus een “singing school” op de vrijdagavond. Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen…

De opkomst is enorm. Ruim 200 zangers zijn naar Cork gekomen om dit mee te maken. Wanneer ik in de zaal aankom herken ik al snel een aantal mensen die ik maandenlang op youtube filmpjes voorbij heb zien komen. Een vreemde gewaarwording dat ik er nu zelf ook deel van uitmaak. De ontvangst is hartelijk en gastvrij, van alle kanten wil men weten wie ik ben, waar ik vandaan kom en hoe lang ik al zing. Als ik die laatste vraag beantwoord met “een paar maanden”, volgen er steevast bemoedigende woorden die me op mijn gemak moeten stellen. Ik ben er nog niet helemaal gerust op en ben best wel gespannen als ik plaats neem bij de bassen.

Het zingen begint, en ik weet niet goed wat me overkomt. Natuurlijk heb ik al veel gezien, gehoord en ook gezongen in de kleine groep in Amsterdam, maar wat ik hier hoor overtreft mijn stoutste verwachtingen: een muur van geluid die op je af komt, zo massaal, zo overweldigend, zo mooi. Soms heb ik moeite om mijn eigen stem te horen. Omdat ik midden tussen andere sterke zangers zit, gaat het meezingen me nog aardig goed af, al raak ik bij de snelle liederen nogal eens de draad kwijt. Het tempo is hoog, het nummer van het volgende lied wordt geroepen, vlug bladeren in je boek en hup, daar gaan we weer. De voorzitter verontschuldigt zich: er zijn zoveel deelnemers dat niet iedereen de eerste dag de kans zal krijgen om een song te leiden. Maar, verzekert hij, de tweede dag zal iedereen die de eerste dag is overgeslagen toch aan bod komen.

Op de zaterdagavond tijdens de “social” raak ik in gesprek met een groepje Amerikanen uit Minnesota. Eén van hen biedt me aan om me zondag mee de “square” in te nemen om samen met hem een song te leiden; een aanbod dat ik graag aanneem. Die zondag, tijdens de tweede sessie in de ochtend, is het zover: met z’n tweeën staan we in het midden. Hij roept “five-four-seven” en voor ik er erg in heb sta ik Granville mee te zingen; een lied dat we gelukkig een keer in Amsterdam geoefend hebben. Wat me nu overkomt zal ik niet snel vergeten. Over het algemeen ben ik een nuchtere noorderling die niet zo snel uit balans te krijgen is, maar nu, terwijl ik hier in het midden sta van ruim 200 zangers en zangeressen, krijgen de emoties de overhand. Ik voel mijn keel dichtknijpen en de tranen opkomen. Met moeite weet ik me goed te houden, maar man, wat is dit een ongelooflijke ervaring! Dit valt niet aan anderen uit te leggen, de enige manier is het zelf meemaken.

Na de lunch op de zondagmiddag begint het meest energieke deel van wat ik tot dusver heb gehoord. In een rap tempo volgen de uptempo-liederen elkaar op. Tot dusver had ik wat moeite met de snelle liederen, maar ik ga ze steeds mooier vinden en kan ze steeds beter meezingen. De groep zit echt “in een flow” zoals een kenner naast me zegt. In de laatste sessie komen ook de rustigere liederen weer aan bod, een mooie “cooling down” van een prachtig weekend vol zang. Als tenslotte de “Parting Hand” als slotlied wordt gezongen, voel ik opnieuw de emoties opkomen. Ik voel me inmiddels helemaal opgenomen in de Sacred Harp community, en ik merk hoe de tekst van het laatste lied me raakt:

Oh could I stay with friends so kind, how would it cheer my drooping mind
But duty makes me understand that we must take the parting hand.

Als ik op maandag weer naar huis reis zit mijn hoofd nog vol met zang. De tel ben ik kwijtgeraakt, maar ik schat dat we dit weekend ruim 160 liederen hebben gezongen. Een betere oefening had ik mij niet kunnen wensen. Het zal weer even wennen zijn straks bij de lokale singings in Nederland, maar nu ik eenmaal geproefd heb van de kracht van internationale singings weet ik: voor mij is er geen weg meer terug.